@ Inge, wat schrik ik hier enorm van, ik had er al geen goed gevoel bij dat jij hier zo'n lange tijd niet was. Wat enorm heftig voor jou en je man, gelukkig dat de artsen positief zijn dat geeft veel moed. Maar dan nog is het een enorme zware tijd waar je nu doorheen gaat, en idd gelukkig heb je 2 prachtige kindjes maar dat is ook weer dubbel. Nou meid ik wil je enorm veel positieve kracht toe wensen en ik ben er om naar je te luisteren hier!!!
Liefs
***Kletstopic***
-
Renske
- Berichten: 352
- Lid geworden op: 22-02-2012 13:24
Hallo dames,
Inge: Jeetje, wat een rotbericht
Wat een heftige tijd maken jullie door, fijn dat jullie er positief instaan, dat is het allerbelangrijkste! Heel veel sterkte met het verdere proces!
Jeanette: Wauw, wat een stortbevalling! Ik vond 4,5 uur ontsluiten en 3 keer persen al niet te bevatten, zal voor jou helemaal onwerkelijk geweest zijn. Fijn dat het met jouzelf weer beter gaat.
Wendy: Hoe gaat het nu met Thymo?
Hier gaat het helaas ook niet zo goed, ik heb een ernstige depressie in combinatie met een angststoornis, wat inhoudt dat ik een paniekaanval krijg als ik de deur uit moet. Als het gepland is gaat het wel, dan kan ik me erop voorbereiden, maar even spontaan een wandeling of even een boodschapje trek ik niet. Ik kijk dus iedere dag naar het weer voor de volgende dag en als het mooi wordt, dan zet ik voor mezelf al vast op welk tijdstip ik naar buiten ga. Dan nog vind ik het moeilijk en heb ik last van hartkloppingen, maar raak ik niet volledig in paniek.
Vooral Jelmer heeft het er moeilijk mee, hij is of erg boos of hij zit de hele dag aan me vastgeplakt en vraagt steeds: ben je nu niet verdrietig?
Ik krijg begeleiding bij de ggz, maar heb nog wel een weg te gaan Voel me vooral heel schuldig naar de kinderen toe.
Ook een foto van mijn boeffies
Inge: Jeetje, wat een rotbericht
Wat een heftige tijd maken jullie door, fijn dat jullie er positief instaan, dat is het allerbelangrijkste! Heel veel sterkte met het verdere proces!Jeanette: Wauw, wat een stortbevalling! Ik vond 4,5 uur ontsluiten en 3 keer persen al niet te bevatten, zal voor jou helemaal onwerkelijk geweest zijn. Fijn dat het met jouzelf weer beter gaat.
Wendy: Hoe gaat het nu met Thymo?
Hier gaat het helaas ook niet zo goed, ik heb een ernstige depressie in combinatie met een angststoornis, wat inhoudt dat ik een paniekaanval krijg als ik de deur uit moet. Als het gepland is gaat het wel, dan kan ik me erop voorbereiden, maar even spontaan een wandeling of even een boodschapje trek ik niet. Ik kijk dus iedere dag naar het weer voor de volgende dag en als het mooi wordt, dan zet ik voor mezelf al vast op welk tijdstip ik naar buiten ga. Dan nog vind ik het moeilijk en heb ik last van hartkloppingen, maar raak ik niet volledig in paniek.
Vooral Jelmer heeft het er moeilijk mee, hij is of erg boos of hij zit de hele dag aan me vastgeplakt en vraagt steeds: ben je nu niet verdrietig?
Ik krijg begeleiding bij de ggz, maar heb nog wel een weg te gaan
Voel me vooral heel schuldig naar de kinderen toe. Ook een foto van mijn boeffies
-
Jeanette
- Berichten: 647
- Lid geworden op: 23-02-2012 11:37
Renske, wat naar dat dit je overkomt. Helaas weet ik precies hoe je he voelt. Het komt echt goed maar het is een lange weg. Je hebt toch al eerder een depressie gehad? Krijg je veel steun van je man en verdere familie en vrienden? Ik wil je veel sterkte wensen en hou moed.
Liefs en een dikke knuffel
Liefs en een dikke knuffel
-
Renske
- Berichten: 352
- Lid geworden op: 22-02-2012 13:24
Ik heb twee jaar geleden ook een depressie gehad, maar werd toen erg onderschat en kreeg alleen een training stresshantering en daar kon ik het mee doen.
Nu is het dus in volle hevigheid terug en word nu gelukkig wel serieus genomen.
Dennis is weinig thuis, hij werkt 5 dagen in de week en daarnaast nog bij de vrijwillige brandweer, waar meerdere avonden per week in gaan zitten. Ik sta er dus grotendeels alleen voor, mijn moeder kan me niet ontlasten want die heeft geen goede gezondheid en mijn vader en schoonouders werken allemaal.
Ik moet dus doorgaan, voor de kinderen, maar het kost me vaak al moeite om 's morgens mijn bed uit te komen.
Nu is het dus in volle hevigheid terug en word nu gelukkig wel serieus genomen.
Dennis is weinig thuis, hij werkt 5 dagen in de week en daarnaast nog bij de vrijwillige brandweer, waar meerdere avonden per week in gaan zitten. Ik sta er dus grotendeels alleen voor, mijn moeder kan me niet ontlasten want die heeft geen goede gezondheid en mijn vader en schoonouders werken allemaal.
Ik moet dus doorgaan, voor de kinderen, maar het kost me vaak al moeite om 's morgens mijn bed uit te komen.
-
Inge
- Berichten: 380
- Lid geworden op: 22-02-2012 20:21
@Jeanette. Dat ik hier al even niet geweest was, had meer te maken met het feit dat er bijna niemand meer was. Ik vind het wel gezellig dat er weer wat gekletst word.
Inderdaad een heftige tijd. Ik ben blij dat we nu even tot aug/sept rust hebben voor de volgende behandeling. Ik merk dat het nu vooral geestelijk heel zwaar is om dit een plekje te geven en de dromen die we hebben bij te stellen of zelfs op te geven. Ik vind het heel lief dat je naar me wil luisteren hier. Praten en van je af schrijven helpt.
@Renske. Poeh ook al zo'n moeilijke tijd. Vind je het ook zo moeilijk in combinatie met je kinderen. Aan de ene kant heb je veel afleiding en aan de ander kant maken ze het je onbewust o moeilijk. Goed dat je hulp hebt. Merk je daar al verbetering door?
Wat moeilijk dat je weinig hulp hebt. Kan je man tijdelijk de brandweer niet opgeven? Tot jij weer beter gaat en dan weer verder.
Met onze kinderen gaat het gelukkig wel heel goed. Nina is nu 3,5 jaar en een lief, actief en slim meisje. We zijn nu druk aan het kijken voor een nieuwe optie voor een basisschool voor haar. Ik vind het best moeilijk dat zij bijna naar school gaat, ga haar erg missen en vind het een hele stap voor zo'n kleintje. Kian is pas 1 jaar. Hij is lekker actief en vreet vanalles uit. Echt een kleine Nina, maar met nog wat meer pit. Wel een ontzettende knuffelaar, echt heerlijk. Ok zijn erg gek op elkaar, dat is zo leuk om te zien.
Inderdaad een heftige tijd. Ik ben blij dat we nu even tot aug/sept rust hebben voor de volgende behandeling. Ik merk dat het nu vooral geestelijk heel zwaar is om dit een plekje te geven en de dromen die we hebben bij te stellen of zelfs op te geven. Ik vind het heel lief dat je naar me wil luisteren hier. Praten en van je af schrijven helpt.
@Renske. Poeh ook al zo'n moeilijke tijd. Vind je het ook zo moeilijk in combinatie met je kinderen. Aan de ene kant heb je veel afleiding en aan de ander kant maken ze het je onbewust o moeilijk. Goed dat je hulp hebt. Merk je daar al verbetering door?
Wat moeilijk dat je weinig hulp hebt. Kan je man tijdelijk de brandweer niet opgeven? Tot jij weer beter gaat en dan weer verder.
Met onze kinderen gaat het gelukkig wel heel goed. Nina is nu 3,5 jaar en een lief, actief en slim meisje. We zijn nu druk aan het kijken voor een nieuwe optie voor een basisschool voor haar. Ik vind het best moeilijk dat zij bijna naar school gaat, ga haar erg missen en vind het een hele stap voor zo'n kleintje. Kian is pas 1 jaar. Hij is lekker actief en vreet vanalles uit. Echt een kleine Nina, maar met nog wat meer pit. Wel een ontzettende knuffelaar, echt heerlijk. Ok zijn erg gek op elkaar, dat is zo leuk om te zien.
-
Jeanette
- Berichten: 647
- Lid geworden op: 23-02-2012 11:37
@ renske, wat vervelend dat je toen niet de juiste therapie hebt gehad. Ik heb echt enorme goede begeleiding van de pop polie gehad heb ook cognitieve therapie gevolgd en ik weet zeker dat ik er sterker uit ga komen. Ik ben al een heel eind maar moet nu echt oppassen dat ik mezelf niet meer voorbij loop. Heb jij medicatie?
@ inge, ow oke. Ja ik vind het ook fijn om hier met jullie te kletsen. Fijn dat je nu tot september even rust hebt. Het heeft tijd nodig om dit te verwerken en een plekje te geven. Wat fijn dat je zulke lieve kindjes hebt. Hier ook, Luuk is zo lief voor Nout hij is echt de grote broer. En Nout is een heerlijk tevreden mannetje.
@ inge, ow oke. Ja ik vind het ook fijn om hier met jullie te kletsen. Fijn dat je nu tot september even rust hebt. Het heeft tijd nodig om dit te verwerken en een plekje te geven. Wat fijn dat je zulke lieve kindjes hebt. Hier ook, Luuk is zo lief voor Nout hij is echt de grote broer. En Nout is een heerlijk tevreden mannetje.
-
Inge
- Berichten: 380
- Lid geworden op: 22-02-2012 20:21
Hoi Sandra
Even hier een berichtje. Hier kan ik wat meer kwijt dan in een sms.
Ik krijg geen bestraling. Bij schildklierkanker werken ze met radioactief jodium. Je schildklier is het enige orgaan dat jodium opneemt, dus niet gevaarlijk voor andere organen. Bij deze behandeling moet ik een capsule met radioactief jodium slikken en dan ga je 3 dagen in quarentaine in het ziekenhuis. Het is namelijk gevaarlijk voor anderen en je word dan voor de veiligheid van de mensen om je heen in een afgesloten ziekenhuiskamer gezet. Dat is best pittig, het lijkt wel of je in de bak zit. Na die 3 dagen als het stralingsniveau op een bepaalde hoeveelheid is, mag je naar huis. Nog steeds is het dan gevaarlijk voor de mensen waar je veel contact mee hebt. Ik heb dus ook op zolder alleen gelegen en in die tijd de kinderen alleen op 2 meter afstand gezien.
Dat radioactieve jodium moet nu alle schildkliercellen en uitzaaiingen doden. Zit er geen celletje van de schildklier meer in mij, dan noemen ze dat kankervrij. Jammer genoeg is dat bij mij nog niet zo.
Mijn schildklier is bij een tweede operatie volledig verwijderd. Daardoor heb ik nog weinig schildklierweefsel in mij,maar alles wat er nog zit kan weer uitzaaiingen en kwaadaardige tumoren maken, dus ze gaan net zo lang door tot alles weg is.
Wij zijn idd wel positief. Dit is de best te genezen kankersoort en je moet je op een manier staande houden. Het is nu gewoon lastig om dit alles een plekje te geven. Dromen die we hadden en dingen die we wilden doen, gaan nu niet meer door en je leeft nu met onzekerheid. Je hebt nu nog maar een droom/wens.
We zijn blij dat ik nu even geen ziekenhuisbezoekjes heb en dat we even de accu kunnen opladen, al valt dat niet altijd mee. Volgende week gaan we even een paar dagen met de kinderen weg, even leuke dingen doen. Heb daar veel zin in.
Ik heb ook besloten om niet op Facebook te komen. Wil niet dat er een kans bestaat dat mijn prive rond gaat. Voor mijn gevoel zitten we hier 'veiliger'. Misschien een beetje te van mij, maar ik heb op dit moment heel erg de neiging om onze kinderen zo ver mogelijk van dit alles te houden. Wil niet dat hun onbezorgde leventje anders word. Hoop dat jullie dat snappen en hier wil ik altijd wel praten.
Groetjes Inge
Even hier een berichtje. Hier kan ik wat meer kwijt dan in een sms.
Ik krijg geen bestraling. Bij schildklierkanker werken ze met radioactief jodium. Je schildklier is het enige orgaan dat jodium opneemt, dus niet gevaarlijk voor andere organen. Bij deze behandeling moet ik een capsule met radioactief jodium slikken en dan ga je 3 dagen in quarentaine in het ziekenhuis. Het is namelijk gevaarlijk voor anderen en je word dan voor de veiligheid van de mensen om je heen in een afgesloten ziekenhuiskamer gezet. Dat is best pittig, het lijkt wel of je in de bak zit. Na die 3 dagen als het stralingsniveau op een bepaalde hoeveelheid is, mag je naar huis. Nog steeds is het dan gevaarlijk voor de mensen waar je veel contact mee hebt. Ik heb dus ook op zolder alleen gelegen en in die tijd de kinderen alleen op 2 meter afstand gezien.
Dat radioactieve jodium moet nu alle schildkliercellen en uitzaaiingen doden. Zit er geen celletje van de schildklier meer in mij, dan noemen ze dat kankervrij. Jammer genoeg is dat bij mij nog niet zo.
Mijn schildklier is bij een tweede operatie volledig verwijderd. Daardoor heb ik nog weinig schildklierweefsel in mij,maar alles wat er nog zit kan weer uitzaaiingen en kwaadaardige tumoren maken, dus ze gaan net zo lang door tot alles weg is.
Wij zijn idd wel positief. Dit is de best te genezen kankersoort en je moet je op een manier staande houden. Het is nu gewoon lastig om dit alles een plekje te geven. Dromen die we hadden en dingen die we wilden doen, gaan nu niet meer door en je leeft nu met onzekerheid. Je hebt nu nog maar een droom/wens.
We zijn blij dat ik nu even geen ziekenhuisbezoekjes heb en dat we even de accu kunnen opladen, al valt dat niet altijd mee. Volgende week gaan we even een paar dagen met de kinderen weg, even leuke dingen doen. Heb daar veel zin in.
Ik heb ook besloten om niet op Facebook te komen. Wil niet dat er een kans bestaat dat mijn prive rond gaat. Voor mijn gevoel zitten we hier 'veiliger'. Misschien een beetje te van mij, maar ik heb op dit moment heel erg de neiging om onze kinderen zo ver mogelijk van dit alles te houden. Wil niet dat hun onbezorgde leventje anders word. Hoop dat jullie dat snappen en hier wil ik altijd wel praten.
Groetjes Inge
-
Sandra81
- Berichten: 379
- Lid geworden op: 23-02-2012 13:31
Goh Inge....wat heb je al veel moeten ondergaan! Ik kan me voorstellen dat het tijdens de behandelingen ook vreselijk is om je man en kindjes waar je zoveel van houdt niet te kunnen knuffelen. Vonden de kindjes het niet gek?
Maar goed...alles voor een goed doel natuurlijk, nl. beter worden!! En dromen over de toekomst komt vast wel weer...maar het is volgens mij heel begrijpelijk dat je prioriteit nu ligt bij het beter worden.
Wat heerlijk voor jullie om na dit alles even een paar dagen weg te gaan. Probeer er van te genieten en je zorgen op zij te zetten. Ja ik weet het....makkelijker gezegd dan gedaan!!
Ik begrijp je keuze om niet op Facebook te komen...al is het een afgesloten groep
Wie weet als dit alles achter de rug is.
Sterkte met het hele traject waar je in zit, Inge. En ik zal hier nog een beetje contact met je houden. We kletsen immers al zo lang met elkaar:-)
Groet, Sandra
Maar goed...alles voor een goed doel natuurlijk, nl. beter worden!! En dromen over de toekomst komt vast wel weer...maar het is volgens mij heel begrijpelijk dat je prioriteit nu ligt bij het beter worden.
Wat heerlijk voor jullie om na dit alles even een paar dagen weg te gaan. Probeer er van te genieten en je zorgen op zij te zetten. Ja ik weet het....makkelijker gezegd dan gedaan!!
Ik begrijp je keuze om niet op Facebook te komen...al is het een afgesloten groep
Wie weet als dit alles achter de rug is.
Sterkte met het hele traject waar je in zit, Inge. En ik zal hier nog een beetje contact met je houden. We kletsen immers al zo lang met elkaar:-)
Groet, Sandra
-
Inge
- Berichten: 380
- Lid geworden op: 22-02-2012 20:21
@Sandra. Ja het is heel gek om niet je vriend en kinderen te kunnen knuffelen. Juist in deze moeilijke tijd heb ik daar meer behoefte aan en juist dat is dan gevaarlijk voor ze. Nina kon er aardig mee omgaan en kon al heel snel makkelijk door het huis bewegen zonder binnen 2 meter met mij te komen. Kian begreep er niks van maar gelukkig was mijn vriend in die periode thuis dus hij had zijn ndere ouder. De beste oplossing dan maar.
We hebben erg genoten van ons weekendje weg. Ff alle tijd samen en allen maar leuke dingen doen.
Nu wachten we het maar af.
Hoe gaat het bij jou?
De kinderen worden ook al weer groot he.
@Renske. Met mij gaat het goed. Ik voel me prima. Heb me eigenlijk nooit slecht gevoeld, hooguit een beetje vermoeid door het tekort aan schildklierhormoon. Dit word nu vervangen door medicijnen die ik elke dag zal moeten slikken. Het lastigste is het geestelijk verwerken. Ik merk nu dat ik de rest van mijn leven hierdoor getekend bent. Wij wilden een nieuw huis kopen,maar ik krijg nooit meer een hypotheek, kinderen krijgen zit er waarschijnlijk voor mij niet meer in en zo meer dingen. Dat maakt dat het best lastig is te accepteren,maar we gaan verder en ik ben heel gelukkig met mijn vriend en onze kinderen. We zijn positief en in september waarschijnlijk begin ik aan de volgende behandeling.
Hoe gaat het net jou?
Voel je je iets beter of is het nog lastig? Ik hoop dat je wat hulp hebt van mensen om je heen
We hebben erg genoten van ons weekendje weg. Ff alle tijd samen en allen maar leuke dingen doen.
Nu wachten we het maar af.
Hoe gaat het bij jou?
De kinderen worden ook al weer groot he.
@Renske. Met mij gaat het goed. Ik voel me prima. Heb me eigenlijk nooit slecht gevoeld, hooguit een beetje vermoeid door het tekort aan schildklierhormoon. Dit word nu vervangen door medicijnen die ik elke dag zal moeten slikken. Het lastigste is het geestelijk verwerken. Ik merk nu dat ik de rest van mijn leven hierdoor getekend bent. Wij wilden een nieuw huis kopen,maar ik krijg nooit meer een hypotheek, kinderen krijgen zit er waarschijnlijk voor mij niet meer in en zo meer dingen. Dat maakt dat het best lastig is te accepteren,maar we gaan verder en ik ben heel gelukkig met mijn vriend en onze kinderen. We zijn positief en in september waarschijnlijk begin ik aan de volgende behandeling.
Hoe gaat het net jou?
Voel je je iets beter of is het nog lastig? Ik hoop dat je wat hulp hebt van mensen om je heen